غافلگیری بزرگ دولت برای دهک‌های ۱ تا ۳
اقتصاد100- دولت با اجرای طرحی هدفمند، گامی مهم در خانه‌دار کردن دهک‌های ۱ تا ۳ برداشت؛ برنامه‌ای که با تمرکز بر رفع چالش‌های مسکن کارگران، به کاهش شکاف طبقاتی و تحقق عدالت اجتماعی کمک می‌کند.
رویای داشتن مسکن برای بخش بزرگی از جامعه کارگری کشور اکنون به واقعیت تبدیل شده است. بسیاری از کارگران توانسته‌اند خانه‌ای امن و پایدار برای خود فراهم کنند.
چالش‌های دستیابی کارگران به مسکن مناسب
نداشتن دسترسی به مسکن قابل‌پرداخت نه تنها آرامش روانی و امنیت خانوادگی کارگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه فشار اقتصادی بزرگی به آنان وارد می‌کند که حتی ممکن است توانایی تأمین نیازهای اولیه زندگی را از آنها سلب کند. به همین دلیل، تلاش برای خانه‌دار کردن این قشر نه تنها عدالت اجتماعی را ارتقا می‌دهد بلکه باعث کاهش شکاف طبقاتی و افزایش حس تعلق اجتماعی خواهد شد.
در ایران، با وجود تورم و افزایش پی‌درپی قیمت‌ها در بازار مسکن، خانه‌دار شدن برای کارگران به یک هدف دشوار تبدیل شده است. در چنین شرایطی، انتظار می‌رود دولت به‌عنوان متولی اصلی تأمین عدالت اجتماعی و اقتصادی، برنامه‌هایی عملی و کارآمد ارائه دهد. اما بسیاری از طرح‌های مطرح‌شده، همچون مسکن ملی و نهضت خانه‌سازی، نتوانسته‌اند اثربخشی لازم را در رفع نیاز این قشر داشته باشند و کارگران از بهره‌مندی واقعی از این طرح‌ها محروم مانده‌اند.
موانع موجود در طرح‌های تأمین مسکن
چالش‌های عمده‌ای بر سر راه خانه‌دار شدن کارگران وجود دارد که برخی از آنها به شرح زیر است:
تفاوت زیاد هزینه‌های ساخت و خرید مسکن با توان مالی کارگران، که باعث شده حتی طرح‌های حمایتی از دسترس بخش بزرگی از این قشر خارج شود.
عدم وجود بانک اطلاعاتی جامع برای شناسایی کارگرانی که فاقد مسکن هستند؛ مسئله‌ای که موجب گمراهی در تخصیص منابع شده و به گروه‌های غیرهدف سود می‌رساند.
واگذاری پروژه‌ها به نهادهای غیردولتی بدون نظارت کافی، که در برخی موارد باعث فساد و کاهش اعتماد عمومی نسبت به ارگان‌های مسئول می‌شود.
با وجود این مشکلات، دولت هنوز نتوانسته طرحی جامع و کارآمد در راستای رفع بحران مسکن کارگران ارائه دهد. اگر برنامه‌ریزی بهتری در این زمینه صورت نگیرد، پدیده‌هایی چون حاشیه‌نشینی، مهاجرت معکوس و سکونت در مناطق فرسوده افزایش پیدا خواهد کرد که در نهایت فشار بیشتری بر دولت وارد خواهد کرد.
